โปรดอย่าหลั่งน้ำตา        หน้าหลุม ศพฉัน

ฉันเปล่าหลับตรงนั้น       เสียหน่อย

ลมพันพัดหวน              คือฉัน ใช่ใคร—อื่น

บนผิวหิมะชื้น               ฉันเปล่ง ประกาย

บนรวงข้าวสีทองท้องสุกสวย                 

เธอเห็นฉันยอแสงอยู่ด้วยบ้างไหม

ฉันคือฝนที่โปรยพรมทุกทีไป                 

เธอรู้สึกถึงฉันไหมยามตื่นนอน

ฉันคือฝูงนกที่โบกพัดสะบัดปีก     

บินลี้หลีกไปมาไม่จากจร

ฉันคือดวงตะวันสาดแสงรอน                 

ส่องสะท้อนแม้นค่ำคืนคืบคลาน

ดังนั้นขอคนดีอย่าสะอื้น             

อย่าขมขื่นที่หน้าหลุมศพฉัน

ด้วยตัวฉันไม่ได้อยู่ ณ ที่นั่น                   

ด้วยเพราะฉันยังไม่ได้ตายจากไป