ข้าพเจ้าไม่ชอบนิยายเกี่ยวกับการจากลา และไม่ชอบนิยายที่ย้ำเตือนถึง the passage of time หรือการผ่านไปของการเวลา ทั้งนี้ก็เพราะมันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกอ่อนไหวและระลึกอยู่ตลอดเวลาว่าสักวัน ทั้งข้าพเจ้าและคนในชีวิตของข้าพเจ้าเอง ล้วนแต่ต้องมีอันเป็นไปเช่นนั้น

ข้าพเจ้าเป็นคนชอบนิยายเพื่อหลีกหนีความจริง ทั้งความจริงที่น่าเบื่อและความจริงที่โหดร้าย

ความน่าเบื่อหรือก็คือการทำงานในชีวิตประจำวันที่ล้วนแต่ก็ต้องใช้ความความอุตสาหะที่หนักบ้างเบาบ้างแตกต่างกันไปในแต่ละรายละเอียด ข้าพเจ้าจึงชอบนิยายที่ตื่นเต้น เร้าใจ โดยเฉพาะแนวล้างแค้นหรือการเมืองราชสำนัก เนื่องจากมันทำให้ข้าพเจ้าได้สัมผัสถึงประสบการณ์ที่ไม่อาจหาจากไหนได้อีก

ส่วนความเป็นจริงที่โหดร้ายก็คือสัจจะธรรมในชีวิต เช่นการมีพบก็ต้องมีจาก หรือเมื่อมีการเกิดก็มีการแก่ และล่วงเลยไปจนถึงการตาย ข้าพเจ้าจึงชิงชังหนังสือประเภทสอนสั่งมาก เนื่องจากมันมักจะย้ำเตือนให้คิดถึงความความไม่น่าอภิรมย์ในชีวิต อย่างไรเสียมนุษย์ก็เกิดมาเพื่อไขว่คว้าหาความสุขให้กับตัวเอง ไยจึงต้องไปจมปลักกับความเป็นจริงที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้เล่า คนที่นับถือในลัทธิสุขนิยมอย่างข้าพเจ้านั้นจึงได้แต่ปิดตาในความเป็นจริงที่ไม่ใจดีดังกล่าว และโอบกอดความอบอุ่นที่มาจากการเพิกเฉยและการระเริงในชีวิตดีกว่า

เหตุใดเล่า ข้าพเจ้าถึงต้องอารัมภบทเสียยืดยาวให้กับนวนิยายจีนเรื่องนี้ นั้นก็เพราะข้าพเจ้ารักนิยายเรื่องนี้มาก และการเขียนบทความนี้ก็เกิอดขึ้นหลังจากที่ข้าพเจ้าอ่านนิยายชุดนี้จบทันที ดังนั้นความรู้สึกของข้าพเจ้าจึงยังสดใหม่ และยังไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองของกาลเวลา การรีวิวนิยายเรื่องนี้ไม่ได้การเขียนที่ซื่อตรงเท่าไหร่นัก จุดประสงค์ไม่ได้มีเพื่อโน้มน้าวใครให้อ่าน แต่เพื่อตัวข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าต้องการที่จะเก็บบันทึกห้วงความรู้สึกตอนนี้ไว้ เพื่อที่วันนึง ในอีกสิบปีข้างหน้า ในวันที่ข้าพเจ้าไม่มีวันจะรู้สึกกับนิยายเรื่องหนึ่งได้อย่างนี้อีกแล้ว และไม่มีวันที่จะรู้สึกกับนิยายเรื่องนี้ได้เช่นนี้อีก เพราะการอ่านรอบต่อๆมาย่อมไม่ใช่การอ่านรอบแรก และความพิสมัยย่อมจะไม่เหมือนเดิม อาจจะเพิ่มขึ้นหรือลดลง แต่ไม่มีทางเหมือนเดิม สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ความรู้สึกในการอ่านครั้งนี้ ย่อมเป็นความสัจจริงอย่างหนึ่ง

ข้าพเจ้ารักนิยายเรื่องนี้ เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ช่วยให้ข้าพเจ้าได้หลีกหนีจากความน่าเบื่อ เรื่องราวของเหอเยี่ยน หญิงสาวผู้เปี่ยมความพยายามที่จะขีดเขียนโชคชะตาของตน ปีนป่ายจากตำแหน่งทหารเลวจนกลายเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแว่นแคว้น แต่ดันโชคร้ายที่เกิดมาในครอบครัวที่เอาผลประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง พวกเขาฉกฉวยผลงานของเธอ และขังเธอไว้ในกรอบของความเป็นสตรี จนในที่สุดต้องโดนสังหารจนดับดิ้นไป แต่ก็ได้โอกาสครั้งใหม่ให้กลับมาแก้ไขโชคชะตาของเธอได้อีกครั้ง ครั้งนี้ในเมื่อเธอเคยเริ่มต้นจากศูนย์ เธอก็จะสร้างผลงานขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ในเมื่อชีวิตก่อนเคยเป็นแม่ทัพได้แล้ว ในชีวิตใหม่นี้ จะเป็นแม่ทัพอีกสักครั้งก็คงจะไม่ได้ยากอะไร

การเป็นทหารเลวอีกครั้งของเหอเยี่ยนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจ ข้าพเจ้าเห็นเหอเยี่ยนแสดงความสามารถต่างๆมากมาย การใช้อาวุธอย่างช้ำชอง การวางแผนอย่างเหนือชั้น และการเข้าปะทะกับข้าศึก

ที่สำคัญ ในชีวิตนี้ เหอเยี่ยนพบรักกับแม่ทัพเซียวเจวี๋ย สหายร่วมเรียนในชาติก่อน

การผจญภัยในต่างเมืองครั้งนี้ทำให้ทั้งสองได้เข้าใกล้กันในอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ได้เรียนรู้ความลับและบาดแผลของกันและกัน จนในที่สุดก็งอกเงยขึ้นมาเป็นความรัก

ในส่วนนี้ ข้าพเจ้าประทับใจมากเนื่องจากเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าตามหาในนิยายดีๆสักเรื่องหนึ่ง เรื่องราวเดิมๆที่เล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า หญิงสาวชายหนุ่มตกหลุมรัก จนสุดท้ายก็จบเรื่องอย่างงดงาม

ทว่าเชียนซานฉาเค่อคงจะไม่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าแห่งนิยายล้างผลาญหากไม่หลอกผู้อ่านว่านิยายเล่มเป็นหมอนนุ่มที่ไม่มีเข็มปักซ่อนอยู่ อย่างน้อยเมื่อหยิบขึ้นมาแล้วก็ต้องตำนิ้วให้น้ำตาตกกันไปข้าง

ขึ้นชื่อว่าเป็นนิยายที่มีฉากหลังเป็นสนามรบอย่างไรเสียก็หนีไม่พ้นความตายของตัวละคร แม้จะเป็นตัวละครรอง แต่ผลกระทบต่อผู้อ่านก็ได้เบาเลย

สหายของเหอเยี่ยนที่โผล่มาตั้งแต่เล่มแรก เมื่อถึงเล่มแปดก็หลงเหลืออยู่ไม่กี่ราย ยิ่งไปกว่านั้นเยี่ยนเฮ่อ แม่ทัพหนุ่มผู้ที่เพิ่งมามีบทบาทในเล่มที่หกกลับเรียกน้ำตาของข้าพเจ้าได้เป็นอย่างดี

ข้าพเจ้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนิยายจีนไม่ชอบจบเรื่องอย่างมีความสุขแบบสุขบริสุทธิ์ แต่ชอบจบแบบสุขปนเศร้า เศร้าในที่นี้คือเป็นความเศร้าแบบแอบแฝง หรือ melancholy

ในตอนพิเศษเรื่องสุดท้ายของเหนือสมรภูมินั้นเป็นเรื่องราวแบบ fast forward เหมือนการกรอเทปเร่งไปข้างหน้าของชีวิตของเซี่ยเฉิงซิ่วและเยี่ยนเฮ่อ ให้เห็นตอนพบรัก ครองรัก มีบุตร จากลาเพราะสงคราม และความตาย

ความรักที่แสนสั้น ชีวิตที่ยืนยาว ใจเปี่ยมรักมั่นคง เฝ้าแต่รอวันที่จะล้มตัวนอน และอยู่ในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง แม้จะงดงาม แต่ก็ไม่อาจจะห้ามน้ำตา และคนอ่อนแออย่างข้าพเจ้าก็คงไม่อาจฝืนตัวเองให้อ่านซ้ำได้

ในการอ่านนิยายชุดนี้ครั้งต่อไปของข้าพเจ้า คงจะเป็นเพียงการอ่านเล่ม 1 ถึงเล่ม 7 หรือเล่ม 8 ตอนต้นเท่านั้น สำหรับตอนจบที่แท้จริง ข้าพเจ้าขอทิ้งไว้ในจิตใจ รอวันที่ข้าพเจ้าเข้มแข็ง จึงจะกลับมาชื่นชมความงามที่แสนโศกเศร้านี้อีกครั้ง